Obrona Berlińska Wariant powstający w klasycznej odmianie partii hiszpańskiej powstających po posunięciach: 1. e4 e5 2. Sf3 Sc6 3. Gb5 Sf6.

Obrona Berlińska stała się popularna w obecnych czasach dopiero po rozegraniu meczu o mistrzostwo świata PCA w szachach Kramnik – Kasparow w 2000r., w których Władimir Kramnik dzięki głębokiemu zrozumieniu tego debiutu (w wariancie prowadzącym do wymiany hetmanów 1. e4 e5 2. Sf3 Sc6 3. Gb5 Sf6 4. 0-0 S:e4 5. d4 Sd6 6. de5 Sf6 6. H:d8+ K:d8) stawił czarnymi potężny opór samemu Garriemu Kasparowowi, co pomogło mu w efekcie wygrać ten mecz.

Obecnie coraz więcej arcymistrzów stosuje obronę berlińską również w poważnych turniejach, uznając ten wariant partii hiszpańskiej za solidny i pełnoprawny debiut.

Obrona berlińska

Mur Berliński

Wariant obrony berlińskiej. Ten system został spopularyzowane podczas meczu Kasparowa Karmnikiem w 2000r.

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Partia włoska – debiut szachowy, rozpoczynający się po posunięciach 1. e4 e5 2. Sf3 Sc6 3.Gc4. Należy do grupy debiutów otwartych,
oznaczonych w Jugosłowiańskiej Encyklopedii Szachów kodami ECO C50-C54.

Pochodzi od włoskiego określenia „giuoco piano”, czyli „spokojna gra”.

Może prowadzić do kilku różnych wariantów: „giuoco pianissimo” („gra bardzo spokojna”), atak d5, a nawet osobnych debiutów: obrony dwóch skoczków, gambitu Evansa.

Partia wiedeńska – debiut szachowy, rozpoczynający się po posunięciach 1. e4 e5 2. Sc3. Należy do grupy debiutów otwartych,
oznaczonych w Jugosłowiańskiej Encyklopedii Szachów (ECO) kodem C29.

Choć partia wiedeńska jest uznawana za całkowicie poprawny debiut, jest rzadkim gościem na turniejach szachowych. Wynikać to może z jej pozornie spokojnego charakteru – ruch 2. Sc3 nie stwarza żadnej groźby przeciwnikowi i w pewien sposób oddaje inicjatywę (w przeciwieństwie np. do partii hiszpańskiej bądź gambitu królewskiego) i daje czarnym wiele możliwości odpowiedzi.

Partia wiedeńska może ulec transpozycji (przejściu) do innych debiutów, np. do partii czterech skoczków po 1. e4 e5 2. Sc3 Sf6 2. Sf3 Sc6

Partia wiedeńską rozpoczęła się słynna nieśmiertelna partia remisowa K.Hamppe – P.Meinert grana w wiedniu w 1872r.

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Partia szkocka – debiut otwarty powstający po posunięciach 1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.d4. ed4 4.S:d4. Kod ECO: C44-45.

Jeżeli białe w czwartym ruchu zdecydują się kontynuować rozwój figur, nie odbijając pionka na d4, ruchem 4.Gc4 lub 4.c3 mamy do czynienia z gambitem szkockim.

Gambit szkocki

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Partia hiszpańska – debiut otwarty powstający po posunięciach 1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gb5. Nazywany jest też otwarciem Ruy Lopeza, który jako pierwszy poważnie zajął się analizą tego otwarcie, a z którym równolegle polemizował Damiano (zobacz też gambit Damiano)uznając ruch 3.Gb5 za niespecjalnie groźny dla czarnych.

Duże znaczenie partii hiszpańskiej

Wieki analiz i doświadczeń z meczów i turniejów szachowych dowiodły, iż Ruy Lopez miał jednak sporo racji – debiut ten w głównych wariantach prowadzi do długotrwałej inicjatywy białych i bardzo złożonej gry, co wyjaśnia tez jego niesłabnącą popularność do dziś, zarówno wśród graczy początkujących jak i graczy ściślej czołówki światowej. Szczególną rolę w rozwoju teorii partii hiszpańskiej odegrały mecze o mistrzostwo świata pomiędzy A. Karpowem i G. Kasparowem. 

Dziś partia hiszpańska to najbardziej popularny debiut otwarty.

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Partia angielska – debiut szachowy, rozpoczynający się po posunięciu 1. c4. Należy do grupy debiutów zamkniętych,
oznaczonych w Jugosławiańskiej Encyklopedii Szachów (ECO) kodami od A10 do A39.

Jest to jeden z bardzo popularnych debiutów i był stosowany jako podstawowy oręż do walki białymi bierkami przez wielu mistrzów świata:
Michaiła Botwinnika, Wasilija Smysłowa, Tigrana Petrosjana, Borysa Spasskiego, Anatolija Karpowa, Garriego Kasparowa, Władimira Kramnika.

Obrona Czigorina – Debiut z grupy debiutów półotwartych (kod ECO D07), powstający po posunięciach 1.d4 d5 2.c4 Sc6. Rzadko stosowany w trakcie silnych turniejów arcymistrzowskich.

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Obrona sycylijska – debiut z grupy debiutów półotwartych powstający po posunięciach 1.e4 c5 (kod ECO B20–B99), jeden z najpopularniejszych i najlepiej przeanalizowanych debiutów w szachach, prowadzący do ostrej i złożonej gry.

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Obrona rosyjska (partia rosyjska) – debiut otwarty powstający po posunięciach 1.e4 e5 2.Sf3 Sf6 (kod ECO C42-C43).

Ruch 2… Sf6 był już analizowany zarówno przez Damiano jak i i Ruy Lopeza, obaj oni uważali, że prowadzi do przewagi białych. Opinie ne temat debiutu zmienili szachiści rosyjscy: K. Jaenisch i A. Pietrow. Ten pierwszy opublikował w 1842r. artykuł w "Le Paramede" udowadniając w nim, że obrona rosyjska jest pełnowartościowym debiutem dla czarnych. Ten drugi szeroko stosował debiut w turniejach z bardzo dobrymi wynikami, przez co przez długi czas obrona rosyjska nazywana była "Obroną Pietrowa".

Obecnie obrona rosyjska wciąż uważana jest za grywalny, solidny, choć nieco pasywny debiut dla czarnych. Stosują ja gracze czołówki światowej, m. in. Władimir Kramnik.

[et_pb_section admin_label=”section”]
[et_pb_row admin_label=”row”]
[et_pb_column type=”4_4″][et_pb_text admin_label=”Text”]

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Obrona Pirca(obrona Pirca-Ufimcewa) – debiut z grupy debiutów półotwartych powstający po posunięciach 1.e4 d6 2.d4 Sf6 3.Sc3 g6 (kod ECO B07-B09), pochodząca od nazwiska jugosłowiańskiego arcymistrza Vasjija Pirca.

[/et_pb_text][/et_pb_column]
[/et_pb_row]
[/et_pb_section]