Obrona

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Obrona – w ogólności w szachach technika i sposób gry mające na celu odpieranie ataku przeciwnika i przeciwdziałanie jego zagrożeniom.

Sztuka obrony była w początkowym okresie rozwoju szachów europejskich (tzw. „erze romantyzmu” w szachach) tj. w XVII i XIX w. wręcz szczątkowa, gracze zaś dążyli do efektownego ataku na króla przeciwnika. Pierwszym znaczącym szachistą, który doceniał wartość obrony bym Andre Philidor.

Teoretyczne opracowanie metod obrony – Wilhelm Steinitz

Pierwszym graczem, który głębiej zajął się tym tematem i opracował skuteczne metody obrony był pierwszy mistrz świata Wilhelm Steinitz. Jego opracowania, myśli i analizy stały się zrębem, na którym zbudowano później współczesną sztukę obrony w szachach.

Steinitz wykazał przede wszystkim, że większość efektownych wygranych graczy epoki romantyzmu wzięło się ze słabej obrony ich przeciwników, a źle przygotowane i pospieszne ataki doprowadzają do załamania pozycji. Był zdania, iż rozpoczęcie ataku musi mieć swoje pozycyjne podstawy. Tylko strona mająca przewagę powinna atakować (i musi tak robić jeśli nie chce jej stracić), zaś strona stojąca gorzej powinna przejść do obrony, aż do momentu zneutralizowania ataku przeciwnika.

Metody obrony dzieli się przede wszystkim na aktywne i pasywne (…).

Hipermodernistyczne podejście do obrony – Aron Nimzowitsch

Wielki wkład w strategię obrony miał również Aron Nimzowitsch, który wprowadził pojęcie tzw. obrony z nadmiarem.