Gra środkowa

Gra środkowa – główna faza gry, występująca po debiucie i przed końcówką (o ile do niej dojdzie), przy czym należy pamiętać, że przejścia pomiędzy fazami gry są dosyć płynne i ciężkie do jednoznacznego rozgraniczenia.

Gra środkowa rozpoczyna się, kiedy figury obu stron są rozwinięte, zmobilizowane i gotowe do przeprowadzenia ataków oraz manewrów. W grze środkowej dochodzi do starcia planów gry obu zawodników, tutaj najczęściej występują kombinacje, manewry strategiczne i kontrataki. Król jest głównym obiektem ataku, a więc staje się figurą pasywną (w przeciwieństwie do końcówki) i najczęściej obie strony zabezpieczają go za pomocą roszady. Jest to z uwagi na liczbę możliwych ruchów, najbardziej twórczą i złożona fazy gry.

Z uwagi na powyższe, teoria gry środkowej jest najsłabiej rozwinięta. Największe zasługi w opracowaniu jej postaw mają gracze XIX i XX w.: P. Morphy, W. Steinitz, M. Czigorin, S. Tarrasch, Em. Lasker, J. R. Capablanca, A. Rubintein, A. Nimzowitsch A. Alechin, M. Euwe, M. Botwinnik oraz kolejni mistrzowie świata.