Obrona francuska

(Informacja: artykuł jest dopiero zalążkiem i wymaga rozwinięcia.)

Obrona francuska – debiut z grupy debiutów półotwartych (Kod ECO C00-C19), powstający po posunięciach 1.e4 e6 (z ideą 2… d5 w następnych). Nazwa pochodzi od sukcesu szachistów francuskich w słynnym meczu korespondencyjnym Paryż – Londyn, który został rozegrany w latach 1834-1836. Stosowany zaś był już o wiele wcześniej, na początku rozwoju szachów europejskich – u Luceny, w rękopisie Getyńskim, wśród autorów włoskich XVI – XVIII w. a w XIX w. analizowany był szeroko przez Bertranda François Mahé La Bourdonnais.

Jest jednym z najpopularniejszych debiutów półotwartych, ustępuje tu miejsca jedynie obronie sycylijskiej. Preferują go przede wszystkim gracze pozycyjni, lubiący przejście od obrony do kontrataku, choć w niektórych odgałęzieniach (np. wariancie Tarrascha – 1.e4 e6 2.d4 d5 3.Sd2) już w debiucie może dojść do znacznego zaostrzenia gry.

Obronę francuską w meczach o mistrzostwo świata stosowali m. in. Aleksandre Alechin, Max Euwe, Michaił Botwinnik, Tigran Petrosjan, zaś kilku porażek w walce przeciw niej doznał Garri Kasparow.

Najważniejsze warianty obrony francuskiej