Gambit Evansa

Gambit Evansa – Debiut z grupy debiutów otwartych (ECO C51–C52), powstający po posunięciach 1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gc4 Gc5 4.b4, odgałęzienie partii włoskiej. W gambicie tym białe poświęcają piona po to, aby zdobyć cenne tempo w stosunku do klasycznego wariantu partii włoskiej (gdzie gra się 4.c3). Nazwa gambitu wzięła się od nazwiska walijskiego szachisty Williama D. Evansa, który wprowadził go do praktyki turniejowej w 1824 r.

Debiut stał się bardzo popularny w meczu La Bourdonais – Macdonnell w 1834 r, był również namiętnie stosowany przez wielkich mistrzów ataku: Morphyego, Anderssena, Czigorina. Od czasu pzredstawienia przez Emnuala Laskera analiz solidnej obrony dla czarnych, stracił popularność śsród czołówki światowej na niemal sto lat, do czasu 1995 r., gdzie na turnieju w Rydze Garri Kasparow zaskoczył Viswanathana Ananda i pokonał go w bardzo efektowny sposób w miniaturze (po 25 posunięciach), po ofierze w gambicie dwóch pionów.

[pgn initialHalfmove=end autoplayMode=none]
[White „Gambit Evansa”]
[ECO „C51-52”]
1.e4 e5 2.Nf3 Nc6 3.Bc4 Bc5 4.b4
[White „Skompromitowany gambit Evansa”]
1.e4 e5 2.Nf3 Nc6 3.Bc4 Bc5 4.b4 B:b4 5.c3 Ba5 6.d4 ed4 7.0-0 dc3
[White „Nieprzyjęty Gambit Evansa”]
1.e4 e5 2.Nf3 Nc6 3.Bc4 Bc5 4.b4 Be7 (Goniec może również odejść na inne pola, np. 4… Gb6)
[/pgn]