Gambit Evansa

Gambit Evansa – Debiut z grupy debiutów otwartych (ECO C51–C52), powstający po posunięciach 1.e4 e5 2.Sf3 Sc6 3.Gc4 Gc5 4.b4, odgałęzienie partii włoskiej. W gambicie tym białe poświęcają piona po to, aby zdobyć cenne tempo w stosunku do klasycznego wariantu partii włoskiej (gdzie gra się 4.c3). Nazwa gambitu wzięła się od nazwiska walijskiego szachisty Williama D. Evansa, który wprowadził go do praktyki turniejowej w 1824 r.

Debiut stał się bardzo popularny w meczu La Bourdonais – Macdonnell w 1834 r, był również namiętnie stosowany przez wielkich mistrzów ataku: Morphyego, Anderssena, Czigorina. Od czasu pzredstawienia przez Emnuala Laskera analiz solidnej obrony dla czarnych, stracił popularność śsród czołówki światowej na niemal sto lat, do czasu 1995 r., gdzie na turnieju w Rydze Garri Kasparow zaskoczył Viswanathana Ananda i pokonał go w bardzo efektowny sposób w miniaturze (po 25 posunięciach), po ofierze w gambicie dwóch pionów.